Dag 8, zondag 21 juli: Kinsol Trestle, Duncan

Genoeg gesuft, tijd voor een serieus uitstapje. Aan de zuidkant verder naar het westen (of noorden; het eiland ligt een beetje 'scheef') lukt niet in een dag, vandaar dat we voor komende week een overnachting hebben gepland als we weer die kant opgaan.
Vandaag een eerste tripje aan de noord- of oostkant. Doel: een van de grootste houten spoorbruggen ter wereld, en de hoogste van het Gemenebest: de Kinsol Trestle bij het Shawnigan Lake.
Na een uurtje rijden op de parkeerplaats aangekomen. We waren vertrokken met wat bewolkt weer, dus vesten in de auto, maar de lucht was hier inmiddels weer strakblauw en het was lekker warm. Eerst een blikje cream soda en toen op weg.
Na een kilometer lopen, kwamen we bij de brug. Mooi! 44 meter hoog, 187 meter lang. In 1979 reed er voor het laatst een trein overheen, in 2009 werd besloten de brug in oude glorie te herstellen, in 2010 begon de klus en een jaar later in juli 2011 was het werk gedaan. We hebben er overheen, omheen en onderdoor gelopen en van alle kanten foto's gemaakt. Geen beren gezien (ook hier weer: berengebied!), wel een mooie geel-zwarte gestreepte vlinder.

 

Daarna naar Duncan. Bekend als ' totem-stad'. Klopt!
Op Vancouver Island zijn veel gemeenschappen van de 'First Nations', ook in Duncan.  In dit plaatsje kun je door het volgen van gele voetstappen langs een stuk of 80 totempalen worden geleid. Best leuk. Wel jammer dat ht op zondag bijna uitgestorven is. Al heeft dat stille ook wel wat.
Bij aankomst eerst even - organische - koffie- met-wat-lekkers bij Duncan Garage. Leuke spot, allemaal erg verantwoord: koffieshop, bakkerij, winkel, boekhandel. En lekkere notenkoeken!
Daarna dus rondje gelopen en weer wat wijzer geworden over de First Nation's cultuur en hun symbolen: over adelaars en orca's en bevers. Daarover gaan we de komende tijd nog veel meer horen en leren. Onder andere als we volgende week naar Alert Bay gaan.