Dag 11 en 12, woensdag 24 en donderdag 25 jui: Tofino

Vandaag voor het eerst de wekker gezet. Voor mij (P) was dat niet nodig, maar Tom en Roel hebben het uitslaap-gen van de Bruijn-kant meegekregen. Planning was: 10.00AM vertrek naar Tofino, een ritje van 330 km. Werkelijkheid: 10.15AM ready for take off! Voor ons doen een meer dan goede start. Hemelsbreed ligt Tofino ca. 160km vanaf Victoria, aan de Westkust, maar je kunt niet langs de kust ernaar toe rijden. Je moet eerst 130km langs de Oostkust naar het noorden, tot bij Qualicum Beach, en dan het eiland oversteken in ZW-elijke richting, via Port Alberni naar Ucluelet, en dan weer 25 km NW tot in Tofino. Fotostopje bij Malahat, koffiestop in Lantzville. En weer verder.

Het weer verdient nog een aparte vermelding. Nederland puft onder een hittegolf, ik meen zelfs begrepen te hebben dat 'de polder' een hitte-plan heeft geproduceerd (waar kan men zich ledig mee houden), en wij in Victoria hebben te maken met prachtig Hollands zomerweer: blauwe luchten, 23 gr; in de zon-uit de wind: heet; tijdens de ochtend run: lekker fris; op de fiets: met mouwloos hemd kan, maar polo voelt beter. Van mij hoeft 30+ niet. Maar gaandeweg de reis naar Tofino merken we dat landinwaarts het klimaat geen mild zeeklimaat is, maar gewoon een onvervalst landklimaat, Port Alberni (een haven, zeehaven!, midden op het eiland): 32+gr.C. Gelukkig moeten we door naar de Westkust, en daar hebben we weer het vertrouwde zeeklimaat (zo zou het m.i. altijd mogen zijn, in de zomer in Nederland).

Einde van de middag komen we aan in Tofino, toeristisch, beetje a la een dorpje op Texel, maar dan kleiner. Veel haven, veel bear-watch, whale-watch, surf-lessons. Veel restaurants, motels, etc. Maar absoluut een heel vriendelijke sfeer (zoals eigenlijk heel Canada).

De dame van het (heel prettige) motel: We don't have no crime here! Spullen in de kamer achtergelaten en nog even voor de beeldvorming een wandelingetje gemaakt naar een van de vele strandjes Tonquin Beach. In de Co-op nog wat fris ingeslagen (bier en wijn verkopen ze in Canada niet in de supers) en daarna in de kamer ons beraden op een restaurantje. Het was onderhand 19.30pm. Het werd Shelter en we hebben daar héérlijk gegeten. Kost wel een paar Ca-dollars (145) maar, ach, je trekt je pasje, je zet je handtekening en er zijn weer wat cijfertjes veranderd. In de kamer nog even een bakkie gezet en daarna slapen.
De wekker stond op 06.45u. Ik was om 06.30u op (heerlijk! Op vakantie vroeg opstaan, alles is stil, koffie zetten, boek lezen!), en de anderen met enige moeite en overreding om 07.15u. We moesten om 08.10 bij het bear-watching-kantoor zijn, en in-between moesten we ook nog een ontbijt-stekkie vinden. Nou ja, uiteindelijk met een breakfast-to-go van Tuff Beans (wel heerlijk trouwens, daar kunnen ze wat van in Canada) naar het kantoortje gelopen. To-go was wel heel letterlijk: al lopend een bagel met gebakken ei, bacon en tomaat verorberend met koffie in je andere hand, speeding om op tijd te zijn bij the office.
Bij the office werden we in een warm-houd-pak gehesen en dat bleek later toch wel prettig. Ten eerste was het die ochtend zeer mistig en koud (een graad of 12) en ten tweede moesten we een kwartiertje varen naar een plek waar we mogelijk beren zouden zien, en dat varen ging door de mist (hoe de schipper wist waar zij heen moest, ik zou het niet weten) met speedbootsnelheid, leuk! Maar meer dan kil! Dat varen over enorme plassen water tussen eilandjes met louter rotsen en bomen, zou zomaar een desolaat gevoel kunnen geven. Wij zitten hier maar op een heel klein plekje van een relatief klein Canadees eilandje dat al relatief veel ontwikkeld (lees: ontbost) is. Hoe zou het zijn om over de Hudson-baai te varen? En over land te trekken waar je geen benzinepomp tegenkomt? Zie: Into the Wild.
Bear-watching gebeurt bij laag water. De beren komen naar het drooggevallen deel van de kust, en zoeken tussen en onder de rotsen naar voedsel (krabben, vissen en ander gedierte dat achter blijft bij het zakken van het water).

Als je vanaf de boot een beer spot, kun je relatief dicht bij komen. De beer heeft je wel in de gaten, maar merkt blijkbaar ook dat de boot op afstand blijft, en gaat daarna zijn gewone gang (stenen omrollen, eten, schijten, ...) zonder op de boot te letten, die met de motoren onderhand uit stilletjes dichterbij dobbert voor een steeds betere foto-opportunity. Op een bepaald moment is ie klaar en gaat de beer het bos weer in en gaan wij verder. Op naar de volgende beer. Je ziet ze niet in groepen, ze leven tamelijk solitair. Of op naar een zeehond. Die leven hier ook in grote aantallen.

In het voor- en najaar trekken de Orca-whales (ook wel killer whales) langs Vancouver Island en schijnen die huis te houden in de populatie zeehonden, maar daar zijn we dus geen getuige van. Twee-en-een-half uur verder, en zo'n beer of 7, waren we weer terug bij het kantoor en konden we terugreizen naar Victoria. Van Tofino naar Ucluelet rijd je over een landtong door een national park met aan de kust veel trails, vaak naar mooie strandjes. Helaas, vandaag aan die strandjes veel zeedamp en weinig zon. Zoals op de foto bij Comber Beach.

Wel een paar leuke trails gelopen, eentje door een restant van het regenwoud (nooit geweten dat W-Canada ook regenwoud heeft).

In Ucluelet geluncht, in een Deli (van een Co-op) maar eigenlijk was het niet zo deli. Volgende keer beter.
Vanuit Ucluelet de terugreis aanvaard. Mooie tocht langs, hoe kan het anders, meren, bossen, rotsen. Bij Sproat Lake in de buurt van Port Alberni een halfuurtje gestopt voor een powernap en een zwempartijtje voor de boys. Daarna relaxed teruggereden naar Earle-street, pizza gehaald.